Column II: Psalm 130
Willem Harold Boog
Dinsdag 14 maart 2000

De Kerkmusicus.

Is dit een geliefde titel voor een over-het-paard-getilde organist of is de Kerkmusicus een geducht concurrent voor een predikant ?
Beide stellingen kunnen vandaag de dag actueel zijn op het werkterrein van een Kerkmusicus in een preten-tieuze gemeente. De predikant was eindverantwoordelijk voor de inhoud van de Eredienst en organist is de minst belangrijke functie in de kerk. Die paar versjes kan immers mijn moeder ook best spelen.
Kerkmusicus ? Hoe leggen we dat uit aan een gast-predikant ? Die zal wel zeggen: "moet ik overleggen met een
organist , oh sorry hoor…, met een Kerkmusicus… over wat we gaan zingen ?
Moet 'ie dat nog voorbereiden ook !".
Zelfs van collegiale samenwerking op liturgisch terrein is dus nog niet overal sprake. De scheiding tussen Woordelijke- en muzikale verantwoordelijkheid komt moeizaam tot stand, zeker vanuit de organisatie.

Organisatorisch bestaat er bij de meeste kerken een vrijwilligersstructuur. In sommige gemeenten ontwikkeld men zichzelf, vaak na de komst van een nieuwe predikant, tot een instituut met een ongeremde drang tot vernieuwing, gevoed door ontelbare inspraak- en werkgroepen en steeds sneller wisselende kerk- en wijkraden. De samenstelling bestaat uit gemeenteleden met vooral veel ideeeën en met het vermogen om dit hartstochtelijk te verdedigen en uit te dragen. Vooral geen leidinggevende individuen, maar inspraak en beleidbepaling door in princiepe alle actieve gemeenteleden die zo gemeenschappelijk richting geven volgens een z.g. "mission statement". De predikant en de organist worden als het ware ingehuurd om dit alles, indien gewenst, professioneel tot uitvoering te brengen in de Dienst van Woord en Gebed en nog een heleboel meer.
Indien gewenst, want het kan dan ook nog zonder. Dat de ondeskundige eigenzinnigheid van verschillende personen hierbij hoogtij viert, zal u niet verbazen. Het kan leiden tot grote diepten. Uitgangspunt bij deze "missie" is niet zo zeer de relatie van mens tot God te verbeteren, maar veel meer die van mens tot mens.

Kunt u zich een Eredienst (in dit geval een kinderdienst) op zondagmorgen voorstellen waarin tijdens de afkondigingen moet worden meegedeeld dat de techniek ons deze morgen in de steek laat en dat daarom de predikant nog staat te kopiëren om de sheets voor de overhead projector in orde te krijgen voor de projectie van de samenzang op de muur en dat daarom deze meneer de dienst zal openen. Het kinderkoor zingt toch eerst vier liedjes achterelkaar, dus dat vult de tijd wel even op ! Later in deze bijeenkomst vond er ter vervanging van de Verkondiging een kindervoorstelling plaats. Jong en oud werd opzwepend verzocht om boven hun hoofd mee te klappen op de beat van de te horen electronische klanken en het thema was de Barmhartige Samaritaan.

Klik hier voor het vervolg van deze column.